Podczas gdy nowo budowane domy w Pawłowie nie zostały jeszcze w całości oddane do zasiedlenia, baron Maciej Wilczek zgłosił we wrocławskiej rejencji chęć stworzenia dwóch nowych kolonii, tym razem w Bielszowicach. Pierwsza z nich miała liczyć 17 zagród. W dniu 17 lutego 1776 r. starosta von Donnersmarck ponownie dostał polecenie zrewidowania wspomnianej kolonii. Z jego sprawozdania z dnia 12 grudnia 1777 r. wynika, iż nowo powstała kolonia również została nazwana Pawłowem. Z racji istnienia dwóch wiosek o identycznych nazwach, postanowiono dodać do każdej z nich cechę, która pozwoliłaby odróżnić je od siebie. I w ten sposób, w raporcie z dnia 19 czerwca 1780 r., starsza kolonia została nazwana Pawłowem Dolnym, druga zaś otrzymała nawę Pawłów Górny i została opisana w następujący sposób:

W ten sposób, mimo wielu niedociągnięć, w następnych latach Pawłów Dolny został zasiedlony przez kolejnych mieszkańców, wśród których znaleźli się: Bartek Miacz i Piotr Miacz, Franuszek, Wojtek Kurzyk, Karol Gollak z Karniowa, Jaś Budny, Karol Smok, Stanisław Siemoński i Jan Guziel z Królestwa, szewc Jakób Schippeki i Iwan Feduła z Rosji.

W ten sposób, mimo wielu niedociągnięć, w następnych latach Pawłów Dolny został zasiedlony przez kolejnych mieszkańców, wśród których znaleźli się: Bartek Miacz i Piotr Miacz, Franuszek, Wojtek Kurzyk, Karol Gollak z Karniowa, Jaś Budny, Karol Smok, Stanisław Siemoński i Jan Guziel z Królestwa, szewc Jakób Schippeki i Iwan Feduła z Rosji.

Pawłów Górny i Dolny zostały założone jako dwie autonomiczne wioski; posiadały więc własnych sołtysów. Wkrótce jednak zbliżyły się do siebie do tego stopnia, że połączył je wspólny zarządca. Wcześniej jednak Franciszek Knopp (ok. 1792 r.) i jego następca Franciszek Gawłowski (ok. 1793 r.) rządzili jedynie Dolnym Pawłowem. Kolejny sołtys, Matuś Bąk (ok. 1796 r.), został już sołtysem obydwu wiosek. Późniejsi dwaj sołtysi Karol Gollak (1798 r.) i Jan Serwik (1815-1827) znowu rządzili jedynie Pawłowem Dolnym, lecz już Wincenty Gawroński został ponownie sołtysem obydwu wiosek. Jego następcy - Stefan Nitka (ok. 1827 r.), Franciszek Kutler (1829-1831 r.) i Józef Mazurek (1839-1841 r.) również byli sołtysami obydwu gmin.

W ciągu następnych lat granica między obiema gminami zaczęła się na tyle zacierać, że zaczęto pomijać przymiotniki Górny i Dolny, po czym wkrótce, w 1830 r., doszło do zupełnego połączenia obydwu kolonii w jedną i urzędowo nadano jej po prostu nazwę Pawłów.

Rozwój Pawłowa postępował bardzo wolno. W ciągu 55 lat, pomiędzy 1780 a 1835 rokiem, zbudowano zaledwie 6 domów, zwiększając tym samym ich liczbę z 36 do 42. Zaludnienie gminy również nie było duże - liczba mieszkańców wzrosła do 204, a stanowili ją wyłącznie katolicy. Około 1845 r. właściciel dworu w Bielszowicach, von Brase, założył na terenie Pawłowa kopalnię gliny, zapewniając zatrudnienie 12 robotnikom produkującym rocznie materiał wartości 2500 talarów. Położenie kopalni spowodowało napływ kolejnej siły roboczej.

W 1853 r. odkryto w Pawłowie złoża węgla, co rozbudziło nadzieje i pozwalało przypuszczać, że miejscowość ma przed sobą pomyślną przyszłość. Rozwój obydwu zakładów przyciągnął nowych mieszkańców i spowodował wzrost liczby ludności. W ciągu 21 lat ich liczba wzrosła z 473 osób (w 1849 r.) do 935 w 1870 r. Większość obywateli utrzymywała się z pracy w miejscowych i sąsiednich zakładach przemysłowych. Byli również rolnicy, ale ich liczba była niewspółmiernie mała w stosunku do wielkości roli, jaka była ich własnością (561 morgów). W 1865 r. we wsi było zaledwie 8 koni, 85 krów, 13 sztuk młodego bydła i 11 świń. Podobnie przedstawiała się sytuacja kupiectwa i rzemiosła - gmina miała jedynie 2 szynkarzy, 2 sklepikarzy, 2 szewców, 1 krawca, 1 stolarza, 1 kowala i 1 murarza.

Wojna niemiecko-francuska spowodowała gwałtowny wzrost rozwoju przemysłu. Zaznaczył się on również w Pawłowie. W 1887 r. gmina liczyła już 1770 mieszkańców (wyłącznie wyznania katolickiego). Udział pruskiego fiskusa w górnictwie sąsiednich Bielszowic podniósł liczbę mieszkańców Pawłowa do 3003 w 1897 r., by w 1902 r. spowodować jej wzrost do 3533 osób, w tym 9 niekatolików. Uruchomienie szybów "Delbrück" w sąsiednim Makoszowie spowodował napływ kolejnej ludności do Pawłowa. W 1912 r. gmina liczyła już 5585 mieszkańców (w tym 79 niekatolików), 10 lat później było ich 5820, by w 1924 r. ich liczba osiągnęła 6027 osób, wśród których było 15 osób wyznania niekatolickiego. Wraz z rozwojem gminy rozwijała się jej wewnętrzna struktura. Zdecydowano się uregulować system ulic, pozakładano wodociągi, wprowadzone oświetlenie gazowe ulic wkrótce zastąpiono elektrycznym.

Niebawem okazało się, że gmina podobnych rozmiarów nie może być dłużej administrowana przez pełniącego honorowe obowiązki sołtysa. Ostatnim nieopłacanym sołtysem był oberżysta Paweł Skoludek, który złożył swój urząd w 1915 r. Jego następcą został jego syn Paweł, który jednak po kilku latach, w 1921 r., wskutek zmian politycznych został zmuszony do opuszczenia piastowanego stanowiska. Jego komisarycznym następcą był przez 4 kolejne lata kupiec Aleksik.

Z biegiem czasu w sąsiedztwie Pawłowa zaczęły powstawać kolejne domy wznoszone tym razem przez prywatne osoby. Zostały one zaliczone do gminy i nie stanowiły odrębnej kolonii, choć zdarzało się, że Niemcy nazywali tę część Pawłowa Diebsdorf, niemniej nie wiadomo skąd ta nazwa wzięła swój początek. Bywało tak, że powstanie nazwy Diebsdorf, nierzadko na serio, tłumaczono w sposób następujący: nowo powstałe budynki zasiedliło kilku znanych złodziei. W przypadku dokonania jakiejkolwiek kradzieży na terenie Pawłowa, podejrzenie w pierwszej kolejności padało na mieszkańców wspomnianego osiedla. Niejednokrotnie podobne podejrzenia znalazły potwierdzenie w prawdzie. Takie przypadki wystarczyły, by kolonię zaczęto pogardliwie nazywać Diebsdorf, czyli Wieś Złodziei. Z biegiem czasu jednak opinia taka zaczęła pawłowianom przeszkadzać. Zdarzały się więc przypadki, że z pełną świadomością zmieniano pierwszą literę tej nazwy miejscowości z D na L, dzięki czemu zyskała ona całkowicie inne znaczenie. Diebsdorf, czyli Wieś Złodziei stała się Liebsdorf - Wsią Miłości. Do naszych czasów jednak nie przetrwała żadna z tych nazw, teraz istnieje jedynie Pawłów.